H Ιστορία του Hip-hop

Συνεχίζουμε την διαδρομή της Ηip- Hop ιστορίας έχοντας φτάσει στο 1982. Το hip-hop έχει ενωθεί με το 4ο στοιχείο του Breaking το Rap, Graffiti και το djing. Οι συμμορίες έχουν βρεί έναν άλλο τρόπο εκτός από τη βία να ξεσπούν από την καθημερινή απογοήτευση της ζωής τους, στις υποβαθμισμένες συνοικίες: το Breaking Ο χορός λύνει τις διαφορές. Η μουσική γίνεται πιο εκφραστική και με ένταση και όλοι μπορούν να συμμετέχουν είτε σαν ακροατές είτε σαν δημιουργοί.

Aντί να βγάζουν λοιπόν μαχαίρια, πιστόλια ή άλλο όπλο, οι συμμορίες διαλύονται και φτιάχνουν crew χορευτικά και κάνουν "Battles" αναμεταξύ τους. Ο χαμένος στο χορό πρέπει να ομολογήσει την ήττα του δημοσίως στον νικητή και όλα είναι μετά ειρηνικά. Το Breaking, μείωσε αισθητά την βία και έκανε τους νέους να εκτονώνονται στην μουσική δίνοντας εικόνα με χορό, πόζες, φιγούρες, αστεία και αναδεικνύοντας "style". Το ύφος ή "style" παίζει μεγάλο ρόλο στο χώρο της hip- Ηοp κουλτούρας. Καθώς και το Bitting. Απαγορεύεται αυστηρά οι djs να κλέβουν τις lοοp των άλλων dj. Όλοι δουλεύουν και πειραματίζονται με ασυνήθιστα beats και περίπλοκα scratches. Καινούρια μουσική γεννιέται με πολλούς δίσκους. Από βινίλιο του Sinatra έως Latin δίσκους της Βραζιλίας.

Από Ροp μέχρι ινδικούς ρυθμούς. Όλα ανακατεύονται με μια εκπληκτική μαεστρία. Είτε ήταν μουσική, χορός ή και Graffiti ή Ηip hοp, έπαιρνε έμπνευση από παντού. Δεν υπήρχε ρατσισμός ή θρησκεία, χρώμα ή πολιτικές ιδεολογίες (μέχρι τότε) που να βάζουν όρια στις επιδράσεις από διάφορους μουσικούς καλλιτέχνες ζωγράφους, άλλους χώρους.

Όλες οι μουσικές κουλτούρες μέχρι και ελληνικά έπεφταν στα χέρια των djs και έβγαιναν πλήρως ανανεωμένα, ανακαινισμένα, γεμάτα ζωντάνια και πολύ πιο ρυθμικά. Το ίδιο συνέβαινε με τους Β-bοys και τα B-girls Μετανάστες. Στην Αμερική όπως Ρώσοι, Πορτορικανοί, Πολωνέζοι, Γάλλοι, Έλληνες και Αφρικανοί, ανακατεύουν τα πιο εντυπωσιακά βήματα από τους δικούς τους παραδοσιακούς χορούς αλλά όχι μόνο. Μέχρι και πολεμικές τέχνες. Ότι κινήσεις ήταν cοοl ή fresh όπως έλεγαν τότε το 1982 τις συμπεριλάμβαναν - φυσικά τελείως αλλαγμένες και προσαρμοσμένες στο είδος - για να βγεί ένα εντυπωσιακό και τέλειο αποτέλεσμα που δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι θα μπορούσε να γεννηθεί. Μερικά γρήγορα συμπεράσματα μέχρι εδώ. Το Breaking ξεκίνησε και έδωσε έναν πολύ δημιουργικό ρόλο στους djs και αυτοί με την σειρά τους προσάρμοσαν την μουσική στις ανάγκες του b-boying/girl style. Εντάξει μέχρι εδώ; Ωραία! Οι Ράπερς τώρα. Αυτοί τότε το ''75-''78 εμψύχωναν τους Breakers, με τα μικρόφωνα και συμμετείχαν με ρίμες που πραγματικά είχαν κάτι να πουν. Ο cool Herc ο Dj σε κάποιο πάρτυ, σύνδεσε τα μικρόφωνα στο mixer του και άρχισε να λέει διάφορα ανάμεσα από τα τραγούδια κάτι σαν ποιηματάκια και slogan. Αυτό το έκανε για να ανεβάζει τον κόσμο και να έρθει σε άμεση επαφή. Όπως π.χ. από τους B-boys: «Don''t stop the body rock» ή «Party people in the place tο be... say hοοο ye. Say we gonna rock the party», « Ηip -hop don''t stop!» και το κοινό αντιδρούσε θετικά στο κάλεσμα του απαντώντας. Έκανε προθέρμανση με τους καλεσμένους. Έφτιαχνε μια γραμμή επικοινωνίας. Ο Cοοl Herc ήταν από τους πρώτους που το έκανε και μάλιστα είχε και το πρώτο αποτελεσματικό Rap crew τους Hercoloids Βέβαια ύστερα ήρθαν κι άλλοι djs και πρόσθεσαν φράσεις και ρίμες.

Έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα βήματα των Ράπερ, οι Μc (Master of Ceremony). Οι πρώτοι Μc ήταν κάτι σαν οι conferancie των και των πάρτυ. Ύστερα έλεγαν κάποιες μικρές ιστορίες ή γεγονότα από την προσωπική τους ζωή με ομοιοκαταληξία στον ρυθμό και το beat των DJs. Το rap γεννιόταν. Μπορούσες να μιλήσεις κατευθείαν στον κόσμο και να έχεις μπροστά σου την αντίδραση του κοινού "τραγουδώντας". Έκανες έναν μονόλογο με ρίμες και το κοινό άκουγε και χορεύοντας ταυτόχρονα. Δεν χρειαζόταν κάποιο ιδιαίτερο φωνητικό χάρισμα αλλά έξυπνος προφορικός λόγος. Μπορούσες να εκφραστείς για τα κοινωνικά προβλήματα, τις αδικίες, τις σχέσεις σου, το χιούμορ, γενικά για τη ζωή σου. Όλοι ένιωθαν την ανάγκη να εκφραστούν και ήθελαν να έχουν πρόσβαση με το MCing. Ούτε Ωδεία ούτε σχολές φωνής. Απλά ένα beat του Dj και ένα μικρόφωνο και κάτι να πεις. Έτσι ήταν τότε το ραπ από το ''79-''85. Το "message" του Grand Master Flesh είναι ένα τέτοιο δείγμα και θεωρείται ο εθνικός ύμνος του hip-hop culture. Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του hip-hop έτσι και το MCing έπρεπε να είχε ύφος, στυλ και τις δικές σου ρίμες. Το ίδιο και στο Graffiti το οποίο έβγαζε τον ζωγράφο/καλλιτέχνη από την απομόνωση του ατελιέ-δωματίου και τον έφερνε αντιμέτωπο με την
κοινωνία.
Λίγο πολύ αυτή είναι η ιστορία της Hip-Hop κουλτούρας συμπυκωμένα. Απλά μετά το ''86 οι ράπερς έχασαν τον προσανατολισμό, βγήκε το gangsta rap και άλλα τέτοια είδη και οι hip-hop Ευρωπαίοι το υιοθέτησαν χωρίς καν να το προσαρμόσουν στην κουλτούρα της χώρας τους. Δεν έχουμε Βronx στην Ελλάδα ή στη Γερμανία. Δεν σκοτωνόμαστε για να προστατέψουμε κάποια τετράγωνα. Μετά ήρθαν οι εμπορικοί clown''s στην Αμερική Puff Daddy κι άλλα τέτοια προϊόντα που κινούνται με τη βοήθεια του MTV. Κάτι ανάλογο έχουμε κι εδώ όπως τα Ημισκούμπρια, χρειάζεται να ξεσκεπάσω κι άλλο το θέμα... Για ανθρώπους που δεν έχουν ταυτότητα υπάρχει πάντα η ένωση της μάζας, η μόδα. Κουτοπόνηροι άνθρωποι κυνηγάνε τέτοιους για να πουλήσουν τα προϊόντα έχοντας κλέψει από καλλιτέχνες του δρόμου : graffiti, μουσική και χορό.

Στο Graffiti τώρα, η Ελλάδα προσπαθεί αλλά τα crew εδώ είναι "ληστές" ότι έχουν δει απ'' έξω το κοπιάρουν αναιδέστατα. Bitters! Έχουμε ταλέντα αλλά αυτά χάνονται στα χαζά που ντύνονται με φαρδιά παντελόνια home boy που τους πασάρουν τα περιοδικά και στην λάθος εντύπωση για το Hip hop. Το Breaking; Τα ίδια πολλές φορές έρχονται στην σχολή μου στην Αθήνα τύποι από διάφορα μέρη της Ελλάδας, Καβάλα, θεσ/νίκη, Βόλο κ.λ.π. και μπαίνουν μέσα χωρίς καν να σε χαιρετήσουν...Έχουν μια στάση «Νεάταρνταλ» τελείως ακοινώνητα όντα. Νομίζουν ότι είναι σε ταινία αμερικάνικη. Το παίζουν σκληροί κι αμίλητοι. Δεν σου λένε μπράβο εάν κάνεις κάτι καλό, απλά κατσουφιάζουν και κάνουν ότι δεν ενθουσιάστηκαν. Συνήθως απαιτώ όταν έρθεις στην σχολή μου σεβασμό και να μπορείς να προφέρεις με τα χείλια σου ένα «Καλημέρα» ή «Καλησπέρα» για να μην νομίζεις ότι θα υποτιμηθείς εάν χαιρετήσεις κάποιον που γνωρίζει πιο πολλά από σένα. Μέχρι στιγμής εκτός τους μαθητές του B-boying/girl που έχω, ένα δυο παιδιά έδειξαν χαρακτήρα. Ένας από αυτούς είναι ο Matsu (Freakstyle). Δεν με ενδιαφέρει εάν κάνει 30 στροφές στο κεφάλι ή 200 flear. Με ενδιαφέρει η στάση του σαν άνθρωπος και Bboy. Οι πιο πολλοί στην Ελλάδα είναι τσάμπα μάγκες. Είσαι τόσο καλός; Όρμα στο ring, αλλά πρόσεχε, κάνε κάτι δικό σου! Από την ώρα που οι κινήσεις σου είναι όλες ξένες, κλείσε το στόμα σου και κράτα τον εγωισμό σου στο κεφάλι σου. Ο καλός Bboy φαίνεται από την συμπεριφορά του και όχι από τις κωλοτούμπες και τις capuera στάσεις. Nintendo breakers τους αποκαλούν αυτούς που μαϊμουδίζουν με τούμπες και φευδοεντυπωσιακές στάσεις. Χορεύεις για σένα και μετά για το κοινό. Στυλ και ύφος! Αλλιώς είσαι μια απομίμηση στηριγμένη σε πλαστή αυτοπεποίθηση.

Δεκαέξι χρόνια παλεύω για αυτό το είδος του χορού αλλά και την κουλτούρα του. Δεν γεννήθηκα εχθές λοιπόν! Ούτε «έγλειφα» μαζί με το crew μου (τους Throw Down) τους tοp χορευτές για να μας δεχτούν. Δουλέψαμε σκληρά, γι''αυτό και το λέω στα ίσα: Hip hop είναι να διαθέτεις χαρακτήρα και ήθος. Μετά φόρα ότι θες από φαρδιά μέχρι κολλητά. Χόρεψε και στο videoclip της Ίνας αλλά να πιστεύεις στον εαυτό σου και να τολμάς να λες ότι έχεις πολλά να μάθεις ακόμη. Ράπερ, graffiti writer, Dj και breaker δεν γίνεσαι σε 3-6 μήνες αλλά σε πολλά χρόνια. Μακάρι να καταλάβουν μερικοί από εσάς αυτό που γράφω και πράττω έτσι για να μπορέσουμε κάποτε να βγούμε έξω από τα σύνορα και να αποδείξουμε ότι έχουμε και εμείς κάτι να δώσουμε σε μια κουλτούρα που δέχεται το διαφορετικό χωρίς φυλετικές διακρίσεις.